Qnëdrimi i deputetit Shaip Kamberi për bojkotimin e punimeve parlamentare në Serbi përbën një reagim ndaj krizës së thellë institucionale dhe
Qnëdrimi i deputetit Shaip Kamberi për bojkotimin e punimeve parlamentare në Serbi përbën një reagim ndaj krizës së thellë institucionale dhe politike në vend, sidomos në raport me statusin e shqiptarëve në Luginën e Preshevës.
Deklarata e Kamberit formulon qartë zhgënjimin dhe përvojën e një komuniteti që prej dekadash ndjehet i margjinalizuar dhe i diskriminuar në mënyrë sistematike.
Por çfarë nënkupton ky qëndrim në një horizont më të gjerë?
Cilat janë dilemat dhe sfidat reale për përfaqësimin politik të shqiptarëve në Serbi?
Pyetja kryesore: Çfarë nëse Serbia nuk demokratizohet për shumë vite?
Nëse vërtet Serbia do të mbetet e ngecur në modele autoritare dhe në politika që nuk respektojnë barazinë dhe të drejtat e pakicave, a do të thotë kjo që shqiptarët duhet të ndalojnë plotësisht pjesëmarrjen në institucionet parlamentare?
A është bojkotimi zgjidhja e vetme dhe më efikase, apo një rrezik për humbjen e zërit politik në një ambient ku të tjerët po marrin vendime për fatin e tyre?
A është Kamberi pasqyra e „opozitës demokratike“ dhe kush mund të jetë pushteti demokratik?
Qëndrimi i tij e vendos opozitën pro-evropiane si faktor kryesor të rezistencës ndaj regresit politik.
Por a janë këto forca vërtet alternativa reale?
Serbia ka një histori të gjatë ku opozita ka pasur vështirësi të bëjë ndryshime rrënjësore. Pyetja është nëse Kamberi dhe „aleatët“ që i quan ai kanë një strategji të qartë për të ndërtuar një pushtet demokratik që do të garantonte zbatimin e të drejtave dhe barazinë e shqiptarëve, apo nëse ky bojkot është vetëm një shenjë proteste pa alternativa të prekshme.
Një pasqyrë historike: Përfaqësimi i shqiptarëve në parlament dhe sfidat e mëparshme
Shqiptarët në Serbi kanë pasur deputetë edhe në periudha shumë më të vështira, përfshirë kohën e Millosheviqit dhe luftërat e egra në ish-Jugosllavi. Kjo tregon një dëshirë të vazhdueshme për përfshirje institucionale edhe në kushte ekstreme. Megjithatë, pjesëmarrja në institucione nuk ka garantuar gjithmonë përmirësim të situatës, përkundrazi ndonjëherë ka shërbyer si një fasadë për të justifikuar status quo-në. Pra, çfarë fitojnë dhe çfarë humbin shqiptarët me bojkotin?
E para, ndoshta fitore morale dhe distancim nga një sistem i padrejtë dhe humbjen e mundësisë për të ndikuar në vendimet dhe për të mbrojtur interesat konkrete brenda mekanizmave shtetërorë.
A ka ndonjë “nuhatje” për zhvillime të mundshme politike në vjeshtë? A kalkuloi Kamberi?
Në këtë kontekst, nuk mund të anashkalohet mundësia që ky bojkot i Kamberit dhe opozitës të jetë pjesë e një strategjie më të gjerë në pritje të zgjedhjeve të jashtëzakonshme që mund të zhvillohen në vjeshtë. Një riorganizim politik apo ndryshim në forcën e pushtetit mund të krijojë hapësira të reja, ndaj përgatitja dhe distancimi aktual mund të jenë një mënyrë për të forcuar pozicionin për negociata më të favorshme.
Sido që të jetë, qëndrimi i Kamberit është reflektim i frustrimit dhe nevojës për një zë të pastër dhe të pakompromis për shqiptarët në Serbi. Megjithatë, sfida kryesore mbetet si të mos humbasë zëri dhe ndikimi politik nëpërmjet një bojkoti që mund të jetë efektiv si sinjal, por që në praktikë mund të sjellë izolim dhe dobësim. Në pritje të një demokracie më funksionale dhe një përfaqësimi më të fuqishëm, shqiptarët duhet të balancojnë mes rezistencës dhe angazhimit institucional. Në këtë proces, çdo lëvizje politike duhet të matet me kujdes për pasojat e saj në të ardhmen afatgjatë të komunitetit.
COMMENTS