Snohačenje

Snohačenje, kao zaostavština običaja Južnih Slovena, je postojalo za vreme turske feudalne uprave sve do 1878. godine odnosno do 1912. godine kada se Otomansko carstvo konačno povuklo sa Balkana. Snohačenje ili snohačestvo je zabranjen seksualni odnos između svekra odnosno pater familijasa i snaje, koji se javlja zbog sekusalne nezrelosti ili odsutnosti sina.

Običaj je bio rasprostranjen, kako u selima nizinske regije – Pomoravlja, tako i u brdovitim predelima, gde je bilo razvijeno pečalbarstvo. U Pomoravlju, običaj se utemeljio ženidbom maloletnog dečaka, još uvek nesposobnog za seksualne odnose, sa odraslom devojkom. U brdovitim pečalbarskim regijama, odsutnost muškaraca pečalbara, dovodila je do pojave snohačenja. Snohačenje se u vranjskom području običavalo u starini, s kolena na koleno. I niko snohačenje nije smatrao za uvredu ili greh, pa čak ni kasnije kada sinovi odrastu, jer se običaj obnavljao i primenjivao kod novih generacija.

Ono je našlo mesta i u jednom delu romana „Nečista krv“ Borisava Stankovića. Priča se kako je u predelu Pčinje poznati čifčija deda Velja sa svim svojim snahama snohačio. Među tim stanovništvom dešavalo se „silno rađanje dece,“ mada su muževi veći deo vremena provodila u pečalbi. Stanković dalje piše: „Svi iz jednoga sela kao da su od jednog oca, matere, jedne kuće, a ne iz čitavog kraja.“

Ovaj sadržaj ne predstavlja stavove Ministarstva kulture i informisanja Republike Srbije